Այսօր Ֆրոնտ Արցախը եւ Ֆրոնտ Արցախին կից Բեկոր երիտասարդական ակումբը կազմակերպել էր միջոցառում նվիրված համշենցիների մշակույթին։

Համշենը պատմական Հայաստանի ամենաառեղծվածային եւ հետաքրքիր վայրերից մեկն է,այնտեղ մինչեւ հիմա ապրում են հայերը:

Միջոցառման ընթացքում բացահայտեցինք և ծանոթացանք համշենցիների մշակույթին` երգեցինք, պարեցինք և համտեսեցինք ավանդական ուտեստները։

Եվս մեկ անգամ շնորհակալ ենք բոլորին, որ մեզ հետ միասին բացահայտեցիք պատմական Հայաստանի կարեւորագույն տարածաշրջանի՝ Համշենի մշակույթը։

@frontartsakh

Մարտի 7-ին տեղի ունեցած հավաքի մասին բոլորը ունեն սեփական կարծիք, հիմնավորում, անգամ փաստարկներ, որի հիման վրա բացարձակ մեծամասնությունը համոզված է «ամեն ինչի անիմաստության» վրա։

Ոմանք չեն հասկանում հավաքի բուն նպատակը․ - «Բողոքելու բան ունեք, գնացեք մեր իշխանությունից պահանջեք։ Ռուսը ի՞նչ։ Ինքն ի՞նչ կարա անի։ Իրանից ոչինչ կախված չի՛»։ Սակայն պետք չէ մոռանալ, որ հասարակությունն ունի վատ սովորություն իր անգործությունը արդարացնել ցանկացած «տրամաբանակ» իրականությամբ, միայն թե իրենից հանի պատասխանատվությունը ներկայի ու ապագայի համար։ Արդյո՞ք այս պարագայում էլ չենք շփոթեցնում մեզ․․․
Մյուսներին դուր չի եկել «հակառուսական» պաստառները։

Երևի հետաքրքիր կլիներ կարդալ հակառուսական արտահայտությունների բառարանի հայկական տարբերակը․ խորհուրդ ու պահանջարկ ապագա հավաքների կազմակերպիչներին ուսումնասիրել թույլատրվող բառերի ցանկը՝ հանկարծ «ռուսը» չնեղվի։ Թվում է՝ ի վիճակի չենք տարբերել մեր ու օտարի շահերը, իսկ տարբերելիս էլ հաճախ մերը երկրորդային են դառնում։

Յուրաքանչյուրն էլ կարող է բերել արգումենտներ ինչու չպիտի տեղի ունենար այն ինչ եղավ։ Իսկ հակառակ տեսակետին լսող կա՞։

Հարություն Անդրեասյան,
«Բեկոր» երիտասարդական ակումբի խմբագրության հեղինակ

@frontartsakh

Խնապատ, գյուղ Արցախի
Հանրապետության Ասկերանի շրջանում: Առավոտյան մեկնեցինք գյուղ, նախապես մեզ հետ վերցնելով որոշ կարևոր իրեր` վերարկու, ջուր, ուտելիք և իհարկե ֆոտոխցիկը։

Քաղաքից հեռու չէր` շուտ հասանք, այն էլ գյուղ չհասած`քայլելով սկսեցինք ուսումնասիրել տեսարանը, ճանապարհը, անցնող
մարդկանց։

Օրվա ընթացքում անընդհատ հնչում էր ֆոտոխցիկի ձայնը`
շատ բան կար նկարելու։ Արևի տակ քայլելով հասանք ջրամբարին. հանգիստ
էր։ Շարունակելով զբոսանքը ի վերջո նկատեցինք աղբյուրը` շատ ծարավ էինք, ջուրն էլ` սառն ու զովացնող։

Կամաց֊կամաց սկսեցինք գյուղի բնակիչներին հանդիպել, բոլորն էլ մեզ հյուր էին կանչում, իհարկե` սուրճ առաջարկում, մենք էլ գյուղի մասին հարցեր էինք տալիս։ Բնակիչներից մեկը հիանալի դուդուկ էր նվագում, մոռացանք նկարելու մասին` ուղղակի լսում էինք, հիանում։

Ճանապարհը մեզ բերեց դպրոցի
դարպասների մոտ։ Արևի շողերի տակ դարպասից դպրոց տանող ճանապարհը երազի էր նման։ Շրջեցինք տարածքով,
նկարեցինք, նկարվեցինք, խաղ, կատակ..

Մի պահ հասկացանք, որ արևի մայր մտնելուն պես լավ կադրեր ստանալը դժվարանում է` շտապեցինք գյուղի դեռ անճանաչելի հատվածը
ուսումնասիրելուն։ Մոտեցանք փոքր խաղահրապարակում ֆուտբոլ խաղացողներին. իհարկե դժգոհեցին`
խաղի ամենաթեժ պահին խանգարում էինք։

Արևի վերջին շողերը վայելելով
հանդիպեցինք զբոսնող
երիտասարդների, խանութից դուրս եկող կանանց, վազվզող երեխաների, ենթադրեցինք` գյուղի կենտրոնական
հատվածն է, շարժը շատ էր։
Շարժվեցինք դեպի Մեծ հայրենականին նվիրված հուշարձանը և երկար
բարձրանալուց հետո շրջվեցինք.
տեսարանը հիանալի էր` գյուղը, արտերը, մայր մտնող արևը, ճանապարհը..

Արցախի գյուղական կոլորիտն էր մեր աչքերի առաջ։
Լավ տրամադրությամբ և լիքը կադրերով վերադարձանք քաղաք` համոզված
լինելով, որ Խնապատը տաք գույներով և ջերմությամբ կմնա մեր հիշողություններում։


Բելլա Պատվականյան «Բեկոր» երիտասարդական ակումբի խմբագրության հեղինակ