Ну а вы, «гэроі»-партызаны, колькіх нас вы кінулі на сьмерць, аддалі бязьлітасна і танна на варожых вогнішчах гарэць? Хваліцеся, колькіх вы забілі, ці праз вас загінула дарма, а каго вы з нас абаранілі? Гэткіх на уліку ў вас няма! (...) Калі глянеш – кроў у жылах стыне. Сэрца нам за Арадур баліць, хто ж палічыць нашы ўсе Хатыні?! Сотнямі Хатыняў не зьлічыць! Аднаго забілі часам гада i, забіўшы, зайцамі ўцяклі. А за гада сотні леглі радам безбаронных жыхароў зямлі. І няўцям да сяньня той Мазанік, як лілася ў Менску наша кроў – не, не партызан, не партызанак, а ў мучэньнях выжыўшых сыноў. Калі судзіш ворага на згубу, першым чынам засланяй сваіх. Эх, Мазанік, за аднога Кубэ – колькі нашых брацьцяў нежывых! Ці яны ўначы табе не сьняцца, тысячаў замучаных ня жаль? Што табе, Мазанік, нашы брацьця, для цябе ж галоўнае – мэдаль...